Wyspa Cejlon liczy zaledwie 65 tys. km. kwadratowych, ale na jej obszarze znajduje się aż siedem regionów, gdzie uprawia się i przetwarza herbatę. Sri Lanka może poszczycić się sporą różnorodnością produkowanego suszu. Wszystko dzięki ukształtowaniu terenu - znajdujące się pośrodku wyspy górskie tereny skutecznie bronią połowę wyspy przed monsunowymi deszczami. 

Jaką herbatę produkuje się na Cejlonie?

Największa część lankijskiego rynku herbacianego to herbaty czarne - mocne, rześkie, z nutami cytrusowymi lub aromatem przypraw. Należy jednak pamiętać, że plantacje w Sri Lance znajdują się w siedmiu regionach różniących się pod względem warunków geograficznych - wysokością nad poziomem morza, temperaturą, wilgotnością powietrza, siłą i kierunkiem monsunów. 

To sprawia, że herbata pochodząca z każdego z tych regionów smakuje nieco inaczej, posiada charakterystyczne nuty. Co do zasady, liście z krzewów uprawianych w górskich terenach dają napar o delikatniejszym, słodkim smaku, natomiast z liści pochodzących z nizin powstaje napar mocniejszy, bardziej wyrazisty i aromatyczny.

Trzy podstawowe rodzaje herbat ze Sri Lanki

Najważniejszym wyróżnikiem lankijskich herbat jest to, z jakiej wysokości pochodzą krzewy. Dzieli się je na niskorosnące, hodowane na wysokości do 600 m n.p.m., herbaty średniego szczebla, od 600 do 1200 m n.p.m. oraz herbaty wysokorosnące, uprawiane powyżej 1200 m n.p.m. 

W najniższych partiach panuje najlepsze nasłonecznienie, powietrze jest suche i ciepłe. Dzięki temu uzyskuje się napar o burgundowo-brązowym kolorze, słodkim, ciężkawym, wyrazistym smaku. 

Herbaty pochodzące z górzystych terenów Sri Lanki są bardziej zróżnicowane - na kolor, smak i aromat silny wpływ mają chłodne, zmienne wiatry, trudniejsze warunki, mniejsze nasłonecznienie i wysoka wilgotność. Tutejsze napary są jasnożółte, czasem zielonkawe, trawiaste, często delikatne i pozbawione goryczy. 

7 regionów uprawy herbaty na Cejlonie

Najważniejsze regiony uprawy herbaty w Sri Lance znajdują się w środkowej, górzystej części wyspy oraz na jej południowych zboczach. Na wyspę oddziałują dwa monsuny - północno-wschodni, przenoszący deszcz od grudnia do marca, oraz południowo-zachodni, nawiedzający wyspę pomiędzy czerwcem a wrześniem.  

Góry znajdujące się pośrodku wyspy stanowią naturalną barierę dla monsunów. Tak więc gdy po jednej stronie wyspy rzęsiście pada, po drugiej działanie monsunu nie jest odczuwalne. To sprawia, że choć wyspa jest niewielka, pory zbiorów na niej są różne.

Oznaczanie herbat lankijskich jako pochodzących z danego obszaru jest ściśle kontrolowane prawnie. Aby można było posługiwać się oznaczeniem regionalnym, uprawa musi w całości znajdować się w wybranym okręgu oraz na określonej wysokości. Ponadto, zebrane liście nie mogą czekać zbyt długo na obróbkę, co w praktyce oznacza, że przetwarzanie również musi odbywać się w tym samym regionie. Wymogi dotyczą także standardów czystości w zakładach produkcyjnych. 

  • Nuwara Eliya - najbardziej rozsławiony region uprawy herbaty na Cejlonie. Górzysty, o najwyższej średniej wzniesień i niskich temperaturach. Zbiory dają napar o najjaśniejszym, złocistym kolorze, delikatnym smaku i kwiatowym aromacie. 

  • Dimbula - wszystkie plantacje regionu znajdują się na wysokości przekraczającej 1250 m n.p.m. Pochodzący stąd napar jest złoto-pomarańczowy, a smak odświeżający i aksamitny. Zależnie od lokalnego mikroklimatu herbaty mogą mieć aromat jaśminowy lub cyprysowy.

  • Uva - region, który znajduje się pod wpływem monsunów z dwóch kierunków - zarówno północno-wschodniego, jak i południowo-zachodniego. Ta mieszanka nadaje naparowi niepowtarzalny charakter i nieco egzotyczny aromat.

  • Uda Pussellawa - porównywalna z herbatą pochodzącą z sąsiedniego regionu Nuwara Eliya. Jej napar jednak jest ciemniejszy, delikatnie różowawy, a smak mocniejszy i lekko pikantny. W niektórych zbiorach wyczuwalny jest różany aromat.

  • Kandy - ogrody herbaciane zajmują powierzchnię zaledwie 1300 m kw. Kolor pochodzącego stąd naparu jest miedziany, smak intensywny, pełny.

  • Ruhuna - tu plantacje znajdują się na terenach nizinnych, nie przekraczających 600 m n.p.m., na równinach południowego skraju lasu deszczowego Sinharaja. Krzewy rosną tu szybko, ich liście są długie i mięsiste. Kolor naparu jest burgundowy, a smak i aromat intensywne.

  • Sabaragamuwa - uprawa odbywa się na wysokości do 600 m n.p.m., krzewy rosną szybko, a liście są silne i duże. Napar zbliżony jest do herbat pochodzących z regionu Ruhuna - ma ciemnobrązowy kolor o czerwonym odcieniu. Jednak smak tutejszych herbat jest znacznie słodszy, karmelowy.